Мёртвае рэчышча
Мне сказалі: мяне ты шукаеш,
Зноў шукаеш – пасьля ўсяго, –
Плынь начная, калісьці жывая,
Што пазбылася ложа свайго.
Усё дарэмна: пратокі-песьні
Абмялелі пад рэзкай травой.
Я ня Лазар, я не ўваскрэсну,
Нават голас пачуўшы твой.
Ні твой заклік, калісьці любы,
Ні пяшчотны дотык рукі,
Ні ад смагі пасохлыя губы
Не абудзяць вялікай ракі.
Уладзімер Караткевіч
